Ik ben een reclamehoer!

Jan Dejonghe

Op South by Southwest (google maar) was Nile Rogers een van de speakers. U weet wel, de man van Chic ‘Le freak’ die Madonna en David Bowie uit het slop producete, en tussendoor het rifje in Get Lucky uit zijn mouw schudde voor Daft Punk.

“Ne slimme” vroeg of hij het gevoel had of hij niet vaak artistieke toegevingen heeft moeten doen op zoek naar wereldwijd succes. Zijn antwoord komt later…

Maar het is een debat dat in veel communicatiebureaus, ook bij BBDO, rondsluimert. Willen we een creatieve hotshot zijn en voor kleinere klanten vooral vernieuwend werk maken en snel prijzen winnen? Of willen we voor grotere klanten met veel visibiliteit, die moeilijker en logger zijn, het werk elk jaar 10 tot 20 procent beter maken? In de hoop tot werk te komen waar ook je moeder over praat, maar misschien niet voldoet aan de criteria van een creatieve jury?

Eenieder doet daar natuurlijk mee wat hij wil. Ik kan enkel vertellen hoe het in mijn hoofd zit na 28 jaar creatief bezig zijn. Als iemand me vraagt wat ik doe in het leven antwoord ik vrolijk: “ik ben een reclamehoer”. En het is de fijnste job ter wereld. En als ze me vragen welke campagne ik zoal gedaan heb, dan wil ik fier kunnen zeggen “de laatste van Proximus”.

Ik werk 100% in functie van onze klanten. Zij betalen onze lonen.

Als ik dan ook nog een creative award win, dan spring ik een gat in de lucht. Als ik er geen win, dan ben ik niet teleurgesteld, want de doelgroep was niet de jury’s van de creatieve awards. Na al die jaren kan ik u zeggen dat de voldoening van een tijdloze campagne die 10 jaar later nog ter sprake komt in een televisiekwis veel groter is dan een creatieve prijs die iedereen twee dagen later vergeten is. Dat heb je met hoeren.

En dan nu het antwoord van Nile Rogers: “Mijn mooiste moment afgelopen jaar was toen ik mijn Get Lucky-rifje door de boxen van de K-Mart hoorde schallen.”

Maar daar heeft een beginnend creatief die snel wil scoren waarschijnlijk geen boodschap aan.