ENERZIJDS ANDERZIJDS

De mens gaat ten onder, kunnen we het daarover eens zijn? We amuseren ons dood, vertelde Neil Postman al in de jaren tachtig van de vorige eeuw. Voor de rest deugt onze manier van leven ook al niet. We helpen het klimaat naar de knoppen en zijn daar zelf het eerste slachtoffer van. En waar er geen zijn, verzinnen we conflicten om ‘de ander’ de kop in te slaan, op te blazen of, misschien erger nog, te negeren. Voor zover bekend is er nog nooit iemand gestorven door een teveel aan nuance. Maar we zijn mensen, en dus menselijk. We maken vergissingen, we zijn mededogend als ons dat uitkomt, we zijn consequent inconsequent.
Daar moeten we wellicht niet te zwaar aan tillen, maar het stelt mensen uit het communicatievak wel voor enkele praktische problemen. Kunnen we het maken om niet te proberen te doen wat we zeggen? Kunnen we het maken om niet te proberen te zijn wat we zeggen? Ik was ooit te gast bij de directeur van een supermarkt. Op zijn kantoor zette hij me een lekkere kop koffie van... Nespresso voor. Een product dat hij zelf niet verkocht (en nog steeds niet verkoopt) in zijn winkel. Er waren toen zelfs nog geen compatibele capsules. Wat als een consument die directeur vraagt welke koffie je als consument moet kopen? En recent begrepen we dat een mediabureau voor zichzelf formeel heeft uitgemaakt dat men niet langer adverteert en in eerste instantie rekent op ruil en free publicity. Raadt dat mediabureau dat ook aan zijn klanten aan? Spoiler: het antwoord is neen. Ach, dat zijn natuurlijk anekdotes. En ach, is dat allemaal zo erg? Wellicht niet. Maar geloofwaardigheid is wel de corebusiness van dit vak. ’s Ochtends kunnen we onszelf ongetwijfeld nog zonder probleem in de spiegel bekijken. Maar wat met de rest van de dag? Zijn we geloofwaardig? Menen we wat we schrijven, filmen, tonen, beweren? Dat is een moeilijke evenwichtsoefening, met zware gewichten in de hand, die ene kleine nuance kan ons doen rechthouden of doen vallen. Zijn we vaardig genoeg? Maken we de juiste keuzes?