B O E M P A U K E S L A G d a a r l i g t a l l e s P L A T

Muziek staat op zich.

Download een Shutterstock-filmpje van een kind met een volkomen neutraal gezicht dat recht naar de camera kijkt. Leg er de dramatische vioollijnen van Itzhak Perlmans Schindler’s List Theme onder. Mute. En herhaal dit met Don’t Worry Be Happy van Bobby McFerrin. Het verhaal verandert.

Doe nu hetzelfde met de verkrachtingsscene in Irreversible en het wordt ronduit bizar. Muziek dicteert! Hard!

En toch zien we dit vaak pas aan het einde van een productie ter sprake komen. In het spijtigste geval is de edit al gelocked wanneer we snel nog een passend deuntje mogen toveren. Treatments komen binnen waarin alle type lenzen de revue passeren na de obligate lofzang over hoe origineel de film wel niet is. Het Scandinavisch decor wordt geïllustreerd aan de hand van talrijke foto’s. En voor de casting graag een mixed koppel. Al zou een bebaard homokoppel nog iets leuker zijn. En dan muziek. "Laten we wat dingen proberen in de edit” of "Hierbij een Spotifylijst met 23 liedjes die de creative leuk vindt.” “We denken hiervoor aan Happy van Pharrel maar iets minder vrolijk.” “Misschien het Requiem van Mozart maar in majeur?” of zelfs nog “Iets waar we prijzen mee kunnen winnen!”

Bij een eventuele call verduidelijkt de creatief directeur ons dat hij geen muzikant is. Dat is volledig OK. Ik ben eigenlijk ook geen creatief directeur… Het is mijn job een visie te vertalen in muziek en dat zoek ik met plezier uit! Maar ik zou graag via deze weg een warme oproep willen doen om iets langer na te denken over dat aspect van het audiovisueel spectrum. Laten we even stilstaan bij wat en wie we met de film willen bereiken en laten we vooral ook de regisseur vragen naar zijn visie hierover. Hij maakt de film. Het zal de film enkel ten goede komen!

Zoen van een man met passie voor zijn vak!

Gregory Caron