De Belg zweert bij grappige cartoons. Maar zijn we in tijden van #metoo niet té politiek correct geworden? Lectrr, Jeroom, Ilah en Klier lachen in hun vuistje. – Erik Cajot

Cartoons en kritiek aan de hand van cartoons, mag het nog? “Bij ons en in een groot deel van West-Europa kan en mag alles nog gezegd worden, meer dan ooit,” oordeelt Steven Degryse (Lectrr). “Natuurlijk gaat een grotere vrijheid van meningsuiting gepaard met meer weerwerk. Mensen zijn nu een stuk mondiger dan vroeger, vooral door de opkomst van sociale media. Er wordt dan ook op zowat elke cartoon gereageerd. Ik ben eveneens actief in Cartooning for Peace, een initiatief van de Verenigde Naties om beter begrip en wederzijds respect te promoten tussen mensen van verschillende geloofsovertuigingen en culturen.” Maar in landen waar je het helemaal niet zou verwachten staan cartoons anno 2020 onder druk, erkent Lectrr: “Kijk bijvoorbeeld naar Amerika, dat regelrecht op censuur afstevent als gevolg van het grote geld dat daar speelt. Bekende namen worden er zonder pardon aan de deur gezet wegens een cartoon die in verkeerde aarde is gevallen. Dat is ronduit problematisch!”

Verkeerde tenen

Kurt Valkeneers (Klier) nuanceert. “Tijdens mijn 15-jarige carrière heb ik in Vlaanderen toch wel een en ander zien veranderen, in goede en slechte zin,” zegt hij. Gratuit lachen is out en daar kan Valkeneers zich in vinden. Maar tegenwoordig moet je ook hier goed uitkijken dat je niet op de verkeerde tenen trapt want dan stamp je een rel, met veel heisa op socials erbovenop. “Mensen zijn vandaag te lichtgeraakt. Naar mijn mening moet je met alles kunnen lachen, zelfs met stereotypen.”

Uiteraard zijn er altijd mensen die zich beledigd voelen door een cartoon, vindt Jeroom Snelders (Jeroom). “Belediging is een emotie net zoals vreugde en verbazing. Je kan een cartoonist niet verbieden een ander te beledigen, daar is ook niks mis mee. Tonen al die uitvergrote meningen op sociale media aan dat de samenleving is verzuurd? Dat lijkt maar zo want in het gewone leven merk ik daar bitter weinig van.” Inge Heremans (Ilah) vult aan: “Ik maak geen cartoons om te kwetsen, wel om een idee naar voren te brengen. Lachen vind ik niet zo vrijblijvend zoals de meeste mensen dat vinden, lachen moet ergens toe dienen.”

[...] Het volledige artikel leest u in uw meest recente PUB Magazine vanaf pagina 42.