Een spel van macht

Hoewel de media bekend staan als de vierde macht staat de politiek helemaal bovenaan de pyramide, en dat heeft Florence Reuter goed begrepen. Vroeger was ze journaliste, vandaag is ze burgemeester van Waterloo. En ze is blij dat ze nu ook dingen kan veranderen weg van het scherm. - Kathleen Wuyard

Haar helderblauwe ogen en perfecte uitspraak zijn al jaren gekend bij miljoenen Belgische gezinnen, die elke avond voor de televisie samenkomen om haar het nieuws van de dag te horen brengen. Als nieuwsanker en bekend journaliste voor RTL-TVI verraste Florence Reuter velen toen ze in mei 2007 haar journalistieke carrière opgaf voor een politieke. En toch voelde het voor Reuter, afkomstig uit Malmedy, iemand die er altijd van droomde om een bekend verslaggever te zijn, als een evidente keuze. « Wanneer je het nieuws al bijna tien jaar presenteert en je veel slecht nieuws hoort, vraag je je af wat je kunt doen om dat te veranderen, » legt ze uit met een tongval die niets veranderd is na haar televisiecarrière. « Voor mij begon alles vanuit een samenkomst van omstandigheden: ik was gefascineerd geraakt door de Franse presidentsverkiezingen van 2007 en ik besloot contact op te nemen met Didier Reynders, toenmalig voorzitter van MR, de partij die het dichtst bij mijn overtuigingen staat. Ik wilde weten hoe ik mijn bijdrage kon leveren. Politiek is fundamenteel de basis van de samenleving. Ik wilde dingen veranderen, en voor mij is MR de partij van de vrijheid. » Een vrijheid die Florence Reuter met enthousiasme definieert als die van ‘meester zijn van je eigen lot’. « Bij MR geven we iedereen dezelfde kansen aan de basis. Vervolgens is het aan elk individu om er op zijn manier mee om te gaan en zijn levensproject uit te bouwen. » Een project dat haar uit de nieuwsstudio kreeg om de onderhandelingskamer in te duiken. Al is haar carrière in de media uiteindelijk toch niet zo ver weg.
De tijd nemen om zich te verdiepen

« Ik heb de indruk dat ik vandaag meer journalistiek aan het doen ben dan toen ik journalist was. Bij televisie is er weinig tijd om alles tot op de bodem uit te zoeken en zich in dossiers te verdiepen, omdat alles zo snel gaat. Dat is net waar ik van hou in mijn job als burgemeester: het vermogen om me te verdiepen. We kunnen een project van A tot Z lanceren en het vanbinnen en vanbuiten kennen. » En dat is niet het enige voordeel dat Florence Reuter ziet in haar professionele omwenteling. « Ik hou van mensen. Voordat ik het nieuws presenteerde was ik reporter op het veld. Ik vond het geweldig om mensen te ontmoeten en naar hun verhaal te luisteren. Vandaag doe ik als burgemeester min of meer hetzelfde en dat vind ik geweldig. Politiek speelt zich af op het terrein en in zekere zin heb ik dus mijn eerste liefde terugvonden. » Toch mocht ze, om serieus geworden te genomen als politicus niet aanzien worden als « de journaliste », dus moest haar carrièrewending in stilte gebeuren.
Alles behalve een ster

« Toen ik begon in de politiek kwam ik daar aan met een grote nederigheid. Ik wilde niet overkomen als een televisiester, » herinnert Florence Reuter zich. « Het is onvermijdelijk dat een politieke partij belang heeft bij een bekende persoonlijkheid, omdat dat stemmen lokt. Maar ik wilde die indruk niet wekken, niet ten opzichte van mijn kiezers en niet ten opzichte van mijn partijgenoten. Het was belangrijk voor mij om te bewijzen dat ik er om de goede redenen was en dat ik er kwam om te werken. En dus kwam ik op kousvoeten aan en werkte ik. Ik wilde mijn verleden als journaliste niet ontkennen, het was immers een leven waar ik van hield, maar om te laten zien dat ik niet enkel dat was wilde ik een volwaardige politica zijn. » Met als bonus een kritische blik op de mediawereld.
Een verstoorde relatie
« Ik moet toegeven dat ik kritisch ben voor de media. Ik ken dit beroep natuurlijk. Het nieuws is eigenlijk niet mijn favoriete uitzending, omdat ik me snel erger aan kleine dingen. Dan bedenk ik me dat ik het anders zou gedaan hebben, » geeft ze schaterlachend toe. « Dat is waarschijnlijk een beroepsmisvorming voor het leven. » Naast het kritische aspect erkent Florence Reuter ook dat ze een ander standpunt heeft ingenomen over de relatie tussen journalisten en politici. « Door aan de andere kant te staan, heb ik beseft hoeveel journalisten denken dat ze alles over politiek weten terwijl ze er in feite heel weinig over weten. Dit zijn twee werelden die elkaar niet goed kennen en ik besefte al snel dat het heel moeilijk is om projecten in de pers te krijgen zonder sensationele kant die zal verkopen. Ik herinner me zelfs een dag in het parlement waarop ik het had over kinderkwesties die de bevolking treffen. Naar mij werd niet geluisterd door de pers, want die waren volop bezig met de ergernis van een parlementariër in de tribune. De concurrentie en de directheid in de media zijn erg frustrerend in de politiek. We kunnen geweldig werk doen, maar weten dat de pers het niet zal oppikken omdat het niet sexy genoeg is. Maar goed, dat maakt deel uit van de job en we leren ermee leven. » Maar des te meer, met of zonder pers, wil de burgemeester van Waterloo haar projecten tot uitvoering te brengen.
Omgaan met kritiek
« Ik moest mezelf nuttig maken voor de samenleving, ik moest in actie komen. Als burgemeester haalde ik voldoening uit verder te kunnen gaan met een aantal projecten, waaronder het herontwikkelingsplan voor het centrum van Waterloo, dat ik in hart en nieren verdedig. Toen ik parlementariër was, heb ik gestemd voor de resolutie over het verbod op het dragen van levensbeschouwelijke tekenen in openbare instellingen. Dat lag me na aan het hart. De overwinning was des te mooier omdat we op dat moment niet in de meerderheid waren. » Maar vandaag komt er bij elke overwinning ook kritiek kijken. « Het voordeel van presentator te zijn is dat je zelf geen beslissingen neemt en daar dus ook niet veroordeeld voor kan worden. Als politicus moet je leren leven met kritiek, en dat is niet altijd eenvoudig. » Maar spijt van haar carrièreswitch heeft ze niet. « De keuze was niet gemakkelijk om te nemen, omdat ik bijna 15 jaar journalistiek achter me liet. Maar ik ben niet de persoon van de grote spijt. Ik kijk altijd naar de toekomst. »

Anne Delvaux, van RTBF naar cdH

Een paar weken voordat Florence Reuter haar vertrek bij RTL-TVI aankondigde, was Anne Delvaux haar voorgegaan. Zij liet de RTBF achter zich om zich bezig te houden met de politiek en dat bij partij cdH. Een winnende zet, aangezien de Luikse in juni 2007 onmiddellijk verkozen werd tot senator, om twee jaar later lid van het Europees Parlement te worden. Een belovende start… voor een parcours dat niet zonder horten of stoten verliep: na in 2014 « gelyncht » te zijn (concreet: van de Europese lijst gehaald ten voordele van Claude Rolin) werd Anne Delvaux genoemd in het Publifin-schandaal en werd ze ervan beschuldigd met meer dan 22.000 euro te hebben geknoeid, een bedrag dat zijzelf onjuist acht. Vandaag is ze niet langer actief in de politiek en biedt ze coaching aan in de media.

Frédéric Cauderlier, de journalist die in de communicatie ging

Twaalf jaar lang was Frédéric Cauderlier journalist bij RTL-TVi, waar hij het programma « Sans langue de bois » presenteerde, dat politiek nieuws kritisch onder de loep nam. Een onderwerp dat hem duidelijk interesseert, aangezien hij er in 2011, in de nasleep van de komst van Charles Michel aan het hoofd van de MR, voor koos om de woordvoerder te worden van de partijvoorzitter. Een verandering die hij omschreef als een « logische voortzetting », zelfs al vreest hij dat het politieke label zal blijven plakken tot het einde zijn dagen.

Michel Henrion, expert in politieke communicatie
Zou « Sans langue de bois » een opstapje zijn naar de politiek? Journalist Michel Henrion deed het omgekeerde. Voor hij politiek communicatiespecialist werd was hij verantwoordelijk voor de communicatie van Guy Spitaels. Hij is niet bepaald dol op degenen die de grens tussen politiek en media oversteken, omdat partijlid worden volgens hem een absoluut drama is voor een journalist.