Een zeer klassiek interview

Yves De Voeght, mediamanager Belux van Coca-Cola en Advertiser Personality Of The Year 2015, ontmoette Marc Ysaye al als directeur van Classic 21 en als radio-icoon van de RTBF – maar vooral als muzikant van diens groep Machiavel. Ditmaal zien de twee mannen elkaar voor een interview vol passie.

Yves De Voeght en Marc Ysaye ontmoeten elkaar op een zaterdag in 'de' Belga, het drukst bezochte café van het Flageyplein. Als onvoorwaardelijke fan van media heeft Yves De Voeght zijn gesprek voor de gelegenheid voorbereid als een echte professional. Dat doet Marc Ysaye plezier: hij stort zich vol enthousiasme in het gesprek. Wij hebben er alleszins óók van genoten!

De man van de muziek

Je groep Machiavel startte in 1975 om te stoppen in 1982, maar keerde terug in de jaren 90. Wat is het verschil tussen die twee periodes?

Dat is eenvoudig. In de eerste periode wilden we ons in de eerste plaats amuseren en ons brood verdienen. We hadden er veel voor over omdat het voor ons belangrijk was om te slagen. We beleefden zeven schitterende jaren door zowat al onze doelstellingen te realiseren, misschien op een internationale doorbraak na. In de tweede periode lag dat anders, want we besloten om alleen maar voor het plezier opnieuw te beginnen – deze keer zonder wat voor carrièreplan dan ook!

Je zou je nu kunnen afvragen waarom de internationale doorbraak er volgens jou indertijd niet kwam?

Tja, de groep heeft daar een bepaalde verantwoordelijkheid voor. Indertijd waren we niet de slechtste maar zeker ook niet de beste. Maar vooral een zekere naïviteit over onze entourage brak ons zuur op. We verdienden hopen geld, we haalden een platinaplaat, maar voor ons, de leden van de groep, bleven alleen de kruimels over. Waarom? Omdat we beoordelingsfouten gemaakt hadden door ons te omringen met mensen met weinig scrupules. En dat putte ons uit. Zoals je weet ontwikkelde ieder van ons ook nog andere activiteiten. Ik heb maar van één zaak spijt: dat we geen manager hadden van het kaliber van Nicolas Renard, die Puggy met een meesterhand coachte.

De man van de radio

Als ik je goed begrepen heb ga je over drie jaar bij de RTBF met pensioen...

In feite over twee en een half jaar. (Gelach.) Persoonlijk kan ik zeggen dat ik heel blij ben dat ik sinds 28 jaar met Les Classiques een droom heb kunnen waarmaken: een concept én een uitzending in één ontwikkelen. Daar ben ik de RTBF enorm erkentelijk voor. Met het programma haalden we 10% marktaandeel in 2015: een waar genot voor heel mijn ploeg en mezelf. Maar ik ben realistisch: het is logisch dat het op een dag zou aflopen. Na mij zal de uitzending er anders uitzien. Dat is belangrijk. Ik ben vol vertrouwen over de toekomst. Alles wat ik op dit ogenblik doe, is overigens voorbereidingen treffen zodat de zender zonder mij verder zal kunnen gaan. Onze resultaten zijn nu goed, maar we moeten nog bepaalde zaken verbeteren. Daar ligt dus nog een mooie uitdaging om aan te gaan.

Ik heb me laten vertellen dat jij iemand bent die nogal kritisch bent tegenover jezelf. Klopt dat volgens jou?

Het is waar dat ik nogal veeleisend ben, of het nu gaat om mezelf of om anderen. Op het vlak van radio is het me al overkomen slecht te presteren. Missen is menselijk, maar ik haat het. Je moet je dus voortdurend in vraag stellen. Mijn grote voldoening bestaat erin dat ik me nooit boven maar samen met de anderen plaats. Bij Classic 21 hebben we een ware plejade van veelbelovende mensen in huis. Het is een plezier om ze te zien groeien!

Hoe zie jij als creatief op het vlak van radio de toekomst van dat medium, gezien de vermenigvuldiging van platformen?

Ook op dat vlak ben ik optimistisch: het medium radio heeft nog mooie dagen voor zich. Het medium moet alleen maar met zijn tijd meegaan en aandacht blijven besteden aan de nieuwe consumptiemogelijkheden van zijn luisteraars. Hoe dan ook is de radio onvervangbaar, want het is het enige gratis medium dat je overal kunt meenemen. Het medium zal zeker nog veranderen, en de RTBF bereidt zich daarop voor, maar radio blijft van de partij zolang er mannen en vrouwen zijn om er op een gedreven manier zaken en ervaringen mee te delen en verhalen te vertellen. Ik ben er dus van overtuigd dat geen enkel ander platform de radio zal vervangen!

Man van passies

Hoe zie jij je persoonlijke toekomst? Als een ander leven, een nieuw leven, een slechter leven?

Die vraag ligt moeilijk. (Denkt na.) Mijn uitdaging zal er vooral in bestaan te weten wat ik kies uit de verschillende voorstellen, ideeën, passies. Ik ben dol op communicatie en verhalen. Ik ben gevraagd om daar mee verder te gaan tijdens mijn pensioen. Daarnaast wil ik genieten van het leven, door minder afhankelijk te zijn van mails en portables. In alle geval zie ik me niet zomaar zitten niksen aan de rand van de zee. (Lacht.)

Jij bent tot hier gereden op je motorfiets. Wat bekent die motor voor jou?

Het is een hobby die ik nooit in de steek gelaten heb en die ik maar moeilijk kan uitleggen. Ik ben dol op oude motorfietsen, vooral die van de jaren 70. Ze zijn misschien minder krachtig dan de motoren van nu, maar esthetisch gezien zijn ze buitengewoon – geven we dat maar toe. Oké, ik raakte gewond bij een ongeval in 1974, maar na enkele jaren ben ik er opnieuw mee begonnen. Eigenlijk is de motorfiets een manier om mezelf opnieuw te vinden. Om dezelfde reden lees ik wel eens een oude strip van Kuifje of Guust Flater, zelfs al ken ik die uit het hoofd.

Als je terugdenkt aan de heel jonge Marc Ysaye, hoe denk je dan dat die je nu zou beoordelen?

Van mijn kindertijd heb ik niet al te beste herinneringen. Ik was niet echt ongelukkig, maar ook niet echt gelukkig. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik zeven jaar was. De situatie thuis was moeilijk. Ik slaagde er wel snel in om afleiding te vinden. Dat was indertijd niet al te moeilijk, want op mijn elfde werden The Beatles groot. Daarna werd ik al gauw verliefd op mijn fietsen. Maar bij nader zien ben ik nog het meest trots op mijn eerste concert met Machiavel in Vorst Nationaal. De kleine Marc zou fier geweest zijn, dat is zeker!

De man van nu

Ben je momenteel een geëngageerd iemand? Zo ja, waarvoor?

Ik moet toegeven dat ik met de tijd een beetje afscheid genomen heb van het engagement. Ik ben niet ontgoocheld of verbitterd, maar op een bepaald ogenblik heb je geen zin meer om ertegen aan te gaan zoals je dat voor sommige zaken op je 25ste zou doen. Als ik me vandaag nog voor iets zou inzetten, dan zou het voor de verdediging zijn van waarden zoals de democratie of de fundamentele vrijheden, die bedreigd worden door die hele jihadistische beweging. Ik ben niet bang, maar het is enigszins beangstigend om vast te stellen dat we inderdaad in staat van oorlog zijn. Daar moeten we echt wel mee bezig zijn, anders ben ik bang dat we vervallen in een afwijkende situatie dat niet bepaald beter zal zijn. Professioneel steun ik een initiatief zoals Cap 48 (een vereniging voor hulpverlening van de RTBF, n.v.d.r.) sinds zijn start. Daarnaast ben ik gevraagd om een vereniging te helpen die mishandelde vrouwen ondersteunt. Zulke zaken raken me. Stel je voor dat er in Frankrijk één vrouw per dag sterft door huiselijk geweld. Dat is hallucinant!

Wat ging er door het hoofd van een radiodirecteur bij de aanslagen op Zaventem en de metro op 22 maart?

Persoonlijk had ik dezelfde reflex als bij de recente aanslag in Nice. Ik lette erop om zulke momenten niet eender wat uit te zenden, zoals ‘It's a beautiful day’ van U2 of ‘Airport’ van The Motors. Maar als muziekzender mag je ook niet mee in de val trappen van het pessimisme. Onze rol bestaat er nu net in om mensen hun zinnen te verzetten, om geluk te blijven brengen, vanzelfsprekend met algeheel respect voor de families en slachtoffers. Bij ons coverde Première dat trieste nieuws. Maar ik herhaal: we moeten ons echt bezighouden met dat probleem en ophouden te kibbelen. We hebben daden nodig. Anders zullen zulke dingen zich overal en altijd herhalen, tot op dorpsfeesten toe. Ik wil dit beklemtonen omdat ik bang ben dat er niet genoeg ondernomen wordt.

Akkoord, maar wordt er niet met twee maten en gewichten gewerkt als het over dat soort horror gaat. Lijkt het niet alsof bepaalde doden – in Syrië en Turkije – minder waard zijn dan andere doden? Terwijl 250 doden ginds of hier op hetzelfde neerkomen, niet?

Op de sociale media heb ik terecht veel mensen gezien die verontwaardigd zijn door wat je zegt. Het televisiejournaal wijdt soms maar drie minuten aandacht aan een aanslag in Bagdad. Maar dat komt óók doordat het ver van ons bed gebeurt, omdat we er ons niet genoeg bewust van zijn. Wanneer ik met mijn kinderen, familie of vrienden ben, dan is het grootste gespreksonderwerp dat we allemaal verontwaardigd zijn. We sloven ons uit om oplossingen te vinden. Maar wat willen die booswichten nu net: permanente chaos.

Laten we afsluiten met een positieve noot: welke groep belichaamt volgens jou het best de geest van Classic 21?

Eéntje maar? Dat is niet eenvoudig. Maar ik zou Pink Floyd noemen, omdat die een consensus over de generaties heen vertegenwoordigt – al is het niet mijn favoriet. Ik zou het ook kunnen hebben over The Rolling Stones, The Beatles of Led Zeppelin, maar ik denk dat Pink Floyd zijn kracht dankt aan het feit dat het zich ontwikkelde door alle generaties te verenigen. De populariteit van Pink Floyd is volgens mij verbonden aan tijdloze muziek. Dat is de reden waarom de groep het best die geest belichaamt.

Welk concert blijft je voor altijd bij?

Ik zal je verbazen, maar het meest gedenkwaardige concert dat ik meemaakte, vond plaats op 80 meter van de plaats waar wij nu zijn, het Flageyplein. Begin de jaren 70 bestond de cinema Marni nog. Ik maakte er, als ik me niet vergis in 1974, een concert van Golden Earring mee. Zo'n ambiance had ik nog nooit gezien: de mensen stonden recht en zetten alles op zijn kop... nochtans zonder de minste agressie. Het was de eerste keer dat ik de kracht en energie ondervond die een rockgroep kan ontketenen. Het was niet het beste concert wat ik ooit meemaakte, maar wel het concert dat het meest indruk op me maakte!

En wat is je lievelingssong?

Als er maar één zou zijn? Helaas moet ik hier een open deur intrappen, maar ik blijf bij ‘Avec le temps’ van Léo Ferré.