Martine Tanghe en meester Goubert

Schermen zijn overal: televisie, bioscoop, pc, laptop, autonavigatie, smartphone, tablet, smartwatch… en niemand durft te beweren dat het daarbij zal blijven. Wat doet een mens met dat scherm, en vooral: wat doet dat scherm met ons? Werken, wonen, ontspannen, leren, sporten, onze gezondheid in het oog houden: allengs wordt elk aspect van ons leven mede beïnvloed door schermen. Ten goede (efficiëntie) en ten kwade (emotionele en materiële afhankelijkheid). Technologie en machines kan je weinig verwijten. Als er iets niet goed zit, ligt dat aan ons.

Neem het voorbeeld van het nieuws. De carrière van de onvolprezen Martine Tanghe, die recent afwaaide bij de VRT, maakt de evolutie van het schermgebruik duidelijk. Toen zij begon bij de openbare omroep, gebeurde er nog veel analoog en was het nieuws, hoewel boeiend, statisch van aard. Een grote tegenstelling met de real-time berichtgeving van nu, met live-verbindingen, aanvoer van amateurbeelden, digitale tools en online research. Paradox: ondanks die vooruitgang verloren journalisten en media een deel van hun geloofwaardigheid. Ze verloren ook vaak de connectie met een jong publiek. Zelf begon ik naar het ‘grote’ journaal te kijken (het enige van de dag!) in het vijfde leerjaar, op aanraden van meester Goubert (ik erken: dat was toen de dieren nog spraken en onderwijzers nog gezag en een familienaam hadden). Anno 2020 struikelen televisiejournaals en de vele (vaak inwisselbare) duidingsprogramma’s over elkaar. Nieuwssites anticiperen en herhalen. Volgen we het nieuws nog? Kiezen we voor de meest geloofwaardige nieuwsbronnen? Hoe gaan we om met die overdosis aan informatie? Waarop baseren we onze eigen meningen?

Schermen genoeg, dus. Wat doen we ermee, en wat doen die met ons? Questions, questions, all those questions…