Moed om te voelen

Toen ik mijn eerste stappen in het vak zette, dacht ik dat ik harder moest zijn. Minder voelen, luider praten. Ik leerde snel: emoties horen niet op kantoor. Empathie voelde als een last in een wereld vol pitchdecks, deadlines en meningen met hoofdletters.

Pas later begreep ik hoe verkeerd ik zat. De momenten waarop ik écht een verschil maakte, waren net die waarin ik durfde te luisteren. Niet om te reageren, maar om te begrijpen. Om tussen de regels te horen wat er echt speelde.

Empathie bleek geen zwakte, maar een kracht. Een manier om te verbinden, bruggen te bouwen en teams in beweging te brengen.

Het is niet hetzelfde als emotie. En het is geen soft skill. Empathie is niet ‘meevoelen’, maar “’anvoelen’: de onderstroom lezen, spanning voelen zonder erin te verdrinken. Het vraagt zelfkennis, en het vermogen om je eigen ruis uit te schakelen. Het is weten wanneer je moet duwen. En wanneer je beter even kunt zwijgen.

Empathie vraagt moed. Het besef dat leiden niet betekent dat jij de sterkste bent, maar dat jij ruimte maakt zodat anderen sterk kunnen zijn.

In een wereld die steeds harder schreeuwt, is kunnen luisteren misschien wel de krachtigste skill die er is. De toekomst van leiderschap is niet harder zijn, maar menselijker.

Maya Angelou zei ooit: “I think we all have empathy. We may not have enough courage to display it.” Misschien is dat precies de uitdaging van vandaag: dat we allemaal moedig genoeg durven te zijn om onze empathie niet te verbergen, maar te tonen. Want hoe meer we durven te voelen, hoe verder we samen komen.