{Opinie} Matthias Debruyn (Manamana) over Mufasa, Simba en In De Gloria

Soms is de wereld niet naar de knoppen. OK, Trump en Poetin bekokstoven misschien van alles op macroniveau en, sure, dat heeft een significante impact op mijn pensioen en gemoedsrust en vooral die van de generatie die ik zie groot worden in mijn eigen zetel, maar die twee Risk-spelende narcisten hebben nul komma nul invloed op liefde en genegenheid en vertedering en op zo onvoorstelbaar blij zijn als een jong team zijn bolster afschudt en blijkbaar zitten mijn schouders ineens ook niet meer vast.
Ze zijn met zijn tweeën plus een stagiaire en als het in een brainstorm ineens intens wordt en snel gaat en de senior in mezelf vergeet rekening te houden met de context grijpen ze naar pennen en A3's en schrijven ze en luisteren ze en knikken of schudden ze en vragen ze (ZE VRAGEN!) en werken ze en denken ze het te weten en komen ze met twijfels terug en ineens hangt de hele muur vol en klopt het zelfs bijna allemaal en als de klant dit niet koopt ligt het godverdomme aan hem. Ze heten Lisa en Fien en dus kunt u ze mailen als u een recruiter bent en daar kan ik helemaal niks aan doen maar ze gaan niet mee naar een groter bureau want dit is hun bureau en straks is dit ook een groot bureau en ze gaan na het brainstormen nog Reformer Pilates doen en daten en ze hebben niks met rode wijn en ze kennen In De Gloria wel maar ook niet en net daarom zijn ze veel belangrijker dan die mandarijn en zijn vodka-vriend.

Nee, ik vind mezelf niet oud en overbodig. Nog lang niet. Maar er gaat niets boven jong talent en hun explosieve leercurve. Mufasa had ook gewoon gelijk toen hij Simba de kringloop van het leven uitlegde.