Lees hieronder het onderhoudende hoofdstuk Prêts pour Paris uit 'WE ARE MAD ABOUT YOU'. Wilt u het hele boek lezen? Dat treft? PUB mag 30 exemplaren weggeven! De eerste 30 lezers die het boek bestellen via de webshop van PUB krijgen het boek helemaal gratis toegestuurd.

We are mad about you van Isabelle Leleux vertelt het waargebeurde verhaal van drie non-ondernemers die door omstandigheden besluiten om een eigen communicatiebureau op te richten, met alle avonturen die daarmee gepaard gaan. Naast Isabelel Leleux gaat het om Marieke Bueters en Evert-Jan De Kort. Naast een terugblik op de afgelopen 10 jaar van het bureau en de daarbij horende ups en downs, is We are mad about you - zie ook https://www.madaboutyou.eu/book/ - bovenal een verhaal over een bijzondere vriendschap tussen drie totaal verschillende persoonlijkheden. Tegelijkertijd gaat het boek over zelfrelativering en werkgeluk. "‘Ondernemerschap’ is een woord waar ik vandaag nog steeds een beetje schrik van heb," zegt Isabelle Leleux. "Ik heb altijd gedacht dat een eigen zaak opstarten was weggelegd voor de grote visionairen die op 10 jaar tijd hun talenten kunnen vertienvoudigen. Dat hoeft niet per definitie zo te zijn. Er bestaat geen grotere voldoening dan gewoon te kunnen doen wat je graag doet en daarmee anderen beter te kunnen maken. Zullen wij over 10 jaar een mooi vakantiehuis in het buitenland kunnen kopen door een slimme exit strategie? Wellicht niet. Maar zijn we een mooie reis aan het maken die ons als mens rijker maakt? Zeker wel. Aan alle collega non-ondernemers bij wie het kriebelt maar die vastzitten in de illusie van zekerheid: wacht niet tot je pensioen om iets leuks te gaan doen. Het kan ook nu, en je hoeft er geen visionair voor te zijn."

Lees hieronder het onderhoudende hoofdstuk Prêts pour Paris. Wilt u het hele boek lezen? Dat treft? PUB mag 30 exemplaren weggeven! De eerste 30 lezers die het boek bestellen via de webshop van PUB krijgen het boek helemaal gratis toegestuurd.

---

Prêts pour Paris

“Wat denken jullie ervan? Ik weet het toch niet zo goed.”

We zitten met z’n drieën in de Thalys op weg naar Antwerpen. Een uur geleden stonden we nog in het 14^de arrondissement van Parijs, op het hoofdkantoor van Sodiaal, la coopérative laitière française. Ze zijn op zoek naar een agency dat hen kan helpen om hun nieuw geformuleerde manifesto te vertalen naar een creatief concept waarmee ze de internationale markt wensen op te gaan. Het is een mooi en eerlijk verhaal met veel aandacht voor de kleine boeren, maar de hele briefing is erg vaag en de timing is krap. En niet te vergeten, het is een pitch tussen twee Parijse agencies en mad about you. Dat zou ons niet mogen afschrikken, maar toch.

“Hmm. Ik voelde maar weinig respect eerlijk gezegd. Hier is de briefing, we hebben al het strategisch voorwerk al gedaan, kom over 2 weken maar terug met wat leuke plaatjes. En jullie mogen blij zijn dat je gevraagd wordt.”

“Klopt. En die ‘strategische PowerPoint’, daar gaan we het niet mee redden hoor. Zonder bijkomende gesprekken om wat meer inzicht te krijgen in dat manifesto is het gewoon creatief in de lucht schieten. ’t Is natuurlijk mooi om voor een bedrijf in Parijs te mogen werken, dat klinkt toch wat chiquer dan een klant in Nederland, maar dit gaat ons veel werk kosten met weinig kansen om te winnen.”

“OK, ik denk dat we dan wel op één lijn zitten. Laten we morgen maar meteen bellen naar Sodiaal en zeggen dat we onder deze voorwaarden geen goed concept kunnen uitwerken en dat we dus afzien van deelname aan de pitch.”

Evert is de Chinese vrijwilliger die het nieuws mag brengen. Onze prospect aan de andere kant van de lijn is allesbehalve opgezet met ons betoog en is ook niet van plan om zo maar een neen te aanvaarden. Na enig over en weer gepraat komen we overeen dat we met een drietal mensen van de board een interview kunnen voeren om meer inzicht in het verhaal te krijgen, als we vervolgens toch een creatief voorstel indienen. En we krijgen een week extra tijd.

We gaan ervoor, 100%. We trekken zelfs de studio in om een montage te laten maken van een conceptfilmpje dat we gemaakt hebben met stockfootage en zetten de hartbrekende stem van Nina Simone eronder om de juiste emotie mee te geven. Enkele weken later zit de puzzel helemaal in elkaar en stappen we vol vertrouwen de Thalys op richting Parijs. Taxi naar het 14^de en daar gaan we, een uur lang halen we alles uit de kast om ons publiek te overtuigen van het concept dat we hebben bedacht. Nina Simone raakt een gevoelige snaar, ik zie dat de ogen van de marketing manager een beetje vochtig worden terwijl ze geconcentreerd naar het filmpje kijkt. Na afloop van onze presentatie zitten we even wat te drinken in een bar op 100 meter van het Sodiaal kantoor en krijgen we telefoon: ze hebben al beslist, c’est pour nous! Ze willen die film en een hele resem aan beursmateriaal. En er is geen tijd te verliezen… want de film, die moet klaar zijn over, hm, 21 dagen. Een onmogelijke deadline. Onze euforie wordt al snel bedekt door een laagje stress, en vooraleer we weer in Antwerpen zijn hebben we al een ruwe planning klaar.

We voorzien drie opnamedagen, eentje in Antwerpen en twee in een dorpje nabij het Franse Saint-Etienne. We hebben het telefoonnummer gekregen van een boer die bij de coöperatieve hoort en in mijn beste Frans vraag ik hem of hij wil meewerken aan de film en of we in dat geval over een weekje mogen langskomen. “Pas de soucis, Madame Leleux, vous êtes les bienvenus.” We boeken meteen tickets voor onszelf en de crew.

Ons bezoek bij de boer is een ervaring waar we even stil van worden. Wanneer we aankomen op de kleine boerderij, worden we hartelijk verwelkomd door de man, zijn vrouw en twee kinderen. Die vinden het megaspannend dat er een filmploeg op het erf staat. We stappen binnen in hun huis en zien dat dit gezin op het randje van de armoede leeft. Deze mensen werken keihard, 7 op 7, en hebben nauwelijks geld om het huis van meubels te voorzien. Met grootse gebaren krijgen we elk een glas verse ijskoude melk uitgeschonken dat we dankbaar aannemen. Buiten is het bloedheet, een glas melk smaakte nooit eerder zo verrukkelijk…

Na de korte kennismaking pakken we onze spullen en starten we met de eerste opnames. De koeien staan op stal en worden aan ons voorgesteld: Elodie, Amelie, Georgette, Andrea, Simona, Lucille…. De boer noemt ze allemaal bij naam als zijn het zijn huisdieren. Terwijl de cameraman en regisseur verschillende shots aan het maken zijn, komt plots een vrouw met de fiets het erf opgereden. Ze kijkt even naar het gebeuren en stapt dan op me af: Bonjour Madame, je peux vous poser quelques questions? Deze lieve dame blijkt journaliste te zijn van het lokale dorpskrantje, waar inmiddels geruchten de ronde doen dat er ‘vanalles aan het gebeuren is bij boer François.’ Of ik even kon uitleggen wat we aan het doen waren, want dit zou de lezers zeker interesseren? Na 10 minuutjes babbelen vraagt ze me nog de juiste spellingswijze van mad about you en fietst ze vrolijk weer weg naar de volgende scoop. Benieuwd of we ooit het plaatselijke nieuws hebben gehaald…

De volgende ochtend moeten we vroeg uit de veren, we willen een paar shots maken van de zon die achter in de wei opkomt. Het duurt even voor we de perfecte camerapositie hebben gevonden, maar om 5.50 staan we helemaal klaar. De koeien op de wei in de oranje gloed van de opkomende zon, dit belooft een topshot te worden. Net op het moment dat de camera draait, komt boer François op ons afgestapt. Of we de spullen even kunnen verplaatsen, want zijn koeien moeten gemolken worden om 6 u? Er volgt een hevige discussie met de crew, op een half uur komt het toch niet aan zeker, laat die koeien staan waar ze zijn, de camera mag IN GEEN GEVAL verplaatst worden. Het zal de boer worst wezen, 6 u stipt is 6 u stipt. Zijn dieren staan ondertussen allemaal nieuwsgierig aan de prikkeldraad te kijken naar het spektakel, ook zij willen gemolken worden om 6 u stipt…

Er zit niets anders op dan het hek te openen, maar de camera blijft op zijn plaats. Terwijl de cameraman met zijn leven zijn materiaal beschermt, lopen Camille, Georgette, Andrea, Fleur en Sophie netjes voorbij de camera met de opgaande zon op de achtergrond en kijkt Elodie zelfs even recht in de lens. Het is dan toch een topshot geworden. Moe maar tevreden vliegen we die avond weer naar huis.

Voor de opnames die in Antwerpen plaatsvinden, hebben we slechts 4 dagen voorbereiding en moeten we nog op zoek gaan naar een 40-tal kinderen die met een klas melk, chocomelk of een geboterde croissant voor de  lens willen. Wij zijn verantwoordelijk voor de casting.

“Hoe gaan we in godsnaam aan 40 kinderen geraken die over 3 dagen, tijdens een schooldag, op film willen?”

“Geen idee. We kunnen die van mij wel gebruiken, maar dan missen we er nog 38. Zoveel vriendjes hebben ze niet eens… Wacht eens even, misschien is er een oplossing. Ik ben over een halfuurtje terug!”

Vier dagen later, om precies 10.00 komt de klas van mijn dochtertje de hoek omgelopen, de juf zwaait al naar me en levert het klasje af op de afgesproken plaats. Een uurtje later volgt klasje nummer twee, dat van mijn zoontje. Iedereen vindt het heerlijk om op een schooldag in het speeltuintje op het plein te mogen spelen en chocomelk, croissants en koekjes krijgen. Ze doen het fantastisch op camera zonder daarvoor enige moeite te moeten doen, de beelden zijn schitterend. Na afloop van de shoot stuur ik nog een bedankje naar de directrice voor haar medewerking en zij bedankt me op haar beurt voor de mooie bijdrage aan de renovatie van de speelplaats…

We halen onze onmogelijke deadline. Exact drie weken na het heuglijke telefoontje is de film klaar en kunnen we starten met het opmaken van de beursmaterialen. In de maanden die volgen, krijgen we relgelmatig foto’s van onze campagne uit Azië en het Midden Oosten toegestuurd, Sodiaal wordt beetje bij beetje internationaal op de kaart gezet.

---