Actrice Tania Garbarski houdt van lachen, reclame en van België. Theater en acteren zijn haar verslavingen. Ze is ermee geboren. Ze herleeft terwijl ze speelt, want daarin kan ze haar emoties kwijt. We namen dan ook uitgebreid de tijd om met haar praten – en om samen te lachen, natuurlijk. 

PUB: U zit al 20 jaar in de toneel- en filmwereld. Hoe is uw relatie met reclame?

« Mijn eerste connectie met reclame komt vanuit mijn kindertijd. Ik ben opgegroeid met een vader die in de reclame zat. Mijn eerste stappen als actrice waren dan ook in zijn reclamespots. Hij was de baas van reclamebureau Garbarski Euro RSCG in Frankrijk, samen met Jacques Séguela. Pas daarna werd hij filmmaker. Zelf speelde ik jaren de mama in de reclamespots van VOO. De bedenker daarvan, Alain Berliner, een geweldige regisseur, zag die reclamereeks als een echt familieverhaal. Het sloeg zo aan dat het uiteindelijk een driejarige saga is geworden. Ik heb de kinderen uit die spots letterlijk zien opgroeien. Daarna moest ik natuurlijk keuzes maken : omdat ik niet wilde dat die VOO-spots me mijn hele carrière als actrice zouden blijven achtervolgen, stopte ik er mee. Reclame was niet mijn roeping. »

Toch bent u nooit gestopt met het doen van voice-overs. Integendeel, u deed dat voor online, film, televisie, radio… Is dat iets wat u bevalt?

«  Dankzij het inspreken van voice-overs hoef ik niet eender welke rol aan te nemen, maar kan ik zelf keuzes maken. Ik verdien er mijn brood mee, het draait niet rond mezelf en het is fun! Daarnaast is het als actrice gewoon erg leuk om met je stem bezig te zijn. En je kan er erg creatief in zijn, toch als het niet te promotioneel is. »

Welke rol speelt ‘Belgische humor’ volgens u in reclame?

« Het ligt gevoeliger dan vroeger. In de studio nemen we vaak versies op voor de lol, wetende dat ze niet gebruikt zullen worden. In de jaren van mijn vader waren reclamespots iets minder tactvol. Toch zijn de meeste reclamespots vandaag de dag heel creatief en grappig, al hangt dat vooral af van de klant. »

[...] Het volledige artikel leest u in het zomernummer van PUB Magazine.

Foto (c) Pamela Berkovic