Voor het eerst burgemeester

 De kersverse burgemeesters die na de laatste gemeenteraadsverkiezingen werden uitverkoren, staan nu oog in oog met nieuwe verantwoordelijkheden. Voor sommigen, zoals Christos Doulkeridis en Nicolas Martin, is dat hun eerste keer.  - Fred Vandecasserie

Ze zullen, als alles goed loopt, voor de komende zes jaar regeren over hun gemeenten. Goochelen met knowhow en hun oog houden op wat er voor de inwoners nog te doen staat.
Met andere woorden: ze zullen de openbare communicatie, vaak samengevat als “het neutraal spreken over een instelling”, en de politieke communicatie, vaak persoonlijker, samen moeten beheren. Dit alles binnen hetzelfde gemeentebestuur. Onverenigbaar? Natuurlijk niet!
« Je communicatie verandert samen met je status en machtsniveau! » erkent Christos Doulkeridis (Ecolo), die voor het eerst in zijn carrière de burgemeesterssjerp draagt, in Elsene. Maar de tactische en ervaren politicus, die zijn parcours in 1991 begon bij de partij als ‘Secrétaire de la locale’ van Ecolo-Anderlecht, vindt wel dat een burgemeester zich discreter onder het volk moet mengen, zonder daarbij helemaal op te gaan in de omgeving: « Hoewel ik voortaan in naam van Elsene zal spreken, zal mijn eigen naam niet volledig van de radar verdwijnen. Dat zal ik doen door telkens opnieuw de strategie toe te passen die ik tijdens mijn persoonlijke campagne heb gevolgd. »

Schizofrenie vermijden…
Of er dan geen verwarring mogelijk is tussen de communicatie van de burgemeester en die van Doulkeridis als politicus, alle twee gericht op projecten en concrete realisaties en weinig op het « gratis » imago? « Als dit het geval is, komt dit vooral doordat ze in transitie zijn, » benadrukt hij. Met ter ondersteuning een voorbeeld van een volgens hem zeer succesvolle communicatie: die van de stad Montreal en zijn managementteam. Zij publiceren regelmatig statistieken en verschillende soorten data die zich anders vaak beperken tot de administratielade. « Ik vat transparantie en informatie samen voor de burgers, zodat zij zelf met volledige kennis van zaken hun eigen projecten kunnen ontwikkelen. Dat is een concrete vorm van communicatie die ik altijd heb proberen bevoorrechten. Ik ga niet alles veranderen nu ik meer middelen heb! »

Minder maar beter communiceren
Nicolas Martin (PS), kersvers burgemeester van Bergen (Mons), de « stad van de Doudou », volgt dezelfde psychologie. « Mijn manier van communiceren is altijd geweest om te praten over het geleverde werk en om elke vorm van gratis reclame te weigeren. Ik ben nooit echt in persoonlijke overwegingen vervallen, en er is geen reden om dat te veranderen, » legt hij uit. Met de veranderingen in het medialandschap en sociale netwerken op de voorgrond, wordt er ook een vorm van directheid verwacht in verklaringen en reflecties. « Dat klopt, » erkent Nicolas Martin. « En mijn grootste uitdaging is misschien wel: alleen communiceren wanneer de projecten zijn afgerond, waardoor gefragmenteerde en out-of-context-informatie wordt vermeden. »
« Minder communiceren om beter te communiceren. » Zou het een van de absolute vereisten zijn van de nieuwe burgemeester? « Ja, zo doe ik dat, » geeft Doulkeridis toe. « Ik weet dat dat me vaak een reputatie oplevert van een politicus die « ver » van « zijn » burgers staat, omdat ik de pers niet onmiddellijk te woord sta. Maar het is net het omgekeerde! » verduidelijkt Nicolas Martin. « Ik verkies goed werk boven een te snelle communicatie! Technologie mag ons nooit dwingen om te communiceren over een bestand dat nog niet af is, wat het ook is. Maar ik heb altijd al zo gewerkt, ook voor ik burgemeester werd, dus mijn manier van handelen moet niet echt veranderen. Het zou gewoon leuk zijn mochten de mensen begrijpen dat de prestaties niet alleen van mij zijn, maar van het hele team. »

Met andere woorden: de aandacht trekken ze niet naar zichzelf toe, en die indruk willen ze ook niet geven. Het liefst van al willen ze hun ego op een laag pitje houden, iets waar de oudere generatie politici het vaak moeilijk mee had. « Dit is een goede samenvatting van het nieuwe communicatieparadigma dat nieuwe burgemeesters moeten inzetten, » besluit Doulkeridis. Omdat het, vanuit deze optiek gezien, volgens die nieuwe generatie minder de communicatie op zich is die moet veranderen, maar een wereldwijde politieke cultuur die moet evolueren.