De maagd van Cannes

Op verzoek van PUB houdt Geert Dewaele (content director bij TBWA\Serial), voor de allereerste keer in Cannes, een dagboek bij. Vandaag deel 1 van zijn relaas...
Het is iets over halftien op maandagmorgen en ik zit in een pluchen zetel in de Lumière-zaal van het congrespaleis van Cannes. Te wachten op de openingssessie van ‘the living legend’ David Droga. David wie?
Oeps. Ik ben hier de vreemde eend in de bijt. 41 jaar, toch al een beetje levenservaring, maar ik had er tot gisteren geen benul van wat Cannes Lions voorstelt of wie David Droga is. Nog altijd niet, maar nu ik met zo’n opzichtige badge vijf dagen rond mijn nek mag lopen, hoor ik plots tot de 16.000 ‘happy few’ in het walhalla van de reclame. De voorbije 20 jaar spendeerde ik mijn dagen altijd dichtbij die reclamewereld, maar ik zat per toeval aan de andere kant van de muur. Televisie, radio of kranten aan het maken, gedeeltelijk of helemaal betaald door het geld van de adverteerder. Maar drie maanden geleden ben ik de berg overgestoken. Nu heb ik plots het genoegen om te vertoeven in de wereld van reviews, account directors, surfkampen, case movies en… awards.
Want sta mij toe om die conclusie al te trekken. Ik ken geen enkel andere sector die zo maniakaal gefocust is op het winnen van prijzen als de reclamesector. Of zou een filmregisseur bij het schrijven van een script meteen al denken aan zijn kansen om er een gouden beeldje mee te winnen? In de carrousel waar ik nu verzeild ben geraakt is het vangen van de flosj blijkbaar van levensbelang. Als televisiemaker, radio- of krantenmaker, waren prijzen helemaal geen onderwerp, het was zelfs niet relevant om succes te meten. En we hadden ook geen internationaal evenement waar alle mediamakers samenstroomden in bermuda’s, laat staan dat zo’n festival zich ‘het internationaal festival van creativiteit’ durfde te noemen. Daarom ben ik hier ook met een missie: niet om prijzen te winnen (in die drie maanden bij TBWA ben ik nog niet zo disruptief geweest), maar wel om te achterhalen wat het geheim van Cannes is.
Dus terwijl mijn fijne collega’s nerveus door de dagelijkse lijst met genomineerden bladeren op zoek naar eeuwige erkenning, wacht ik benieuwd af. Of ik op de eerste dag al iets zou ontdekken van de magische aantrekkingskracht van de leeuw? Want David Droga komt. De man die blijkbaar alle prijzen gewonnen heeft die er te winnen zijn in Cannes. Inclusief de Leeuw van de Heilige Marcus of zoiets. De man komt het podium op, doet zijn jasje uit, zet zich in een fauteuil en begint over zijn carrière te vertellen. Over hoe hij een minibar leeggoot in zijn hotelbad. Over hoe hij zijn tevreden baas vroeg om een Picasso voor hem te kopen. Over hoe hij blij was met alle prijzen die hij kreeg, maar dat creatieven altijd te weinig erkenning krijgen. Over ‘zorgen voor elkaar’ en dat het gedaan moet zijn met ‘shitty’ reclame. Dan laat David één video zien, om te tonen waar het voor hem echt om draait:

Ik begreep hem. Dag 1 was geslaagd. En de Rode Duivels hadden Panama nog niet vernederd (touch wood).