Gewoon doen! (Chinees spreekwoord) (sic)

Op verzoek van PUB houdt Geert Dewaele (content director bij TBWA\Serial), voor de allereerste keer in Cannes, een dagboek bij. Vandaag deel 2 van zijn relaas…
Daar zit je dan, dag 2 in Cannes. Te ontbijten op kosten van Mark Zuckerberg en een kleine kater aan het doorspoelen na België-Panama en het openingsgala. Ik heb beloofd aan mijn collega’s om niets te schrijven in mijn publiek dagboekje over het lokale feestgedruis hier, dus dat doe ik pas vrijdag. Maar het goede aan de kater van dag 2 is dat de belangrijkste dingen van dag 1 automatisch gefilterd worden. De goudkorrels blijven over in de zeef der vergetelheid.
Gisteren waren het de Chinese kippenvleugels van Kentucky Fried Chicken die by far het meeste indruk maakten. Ik ben zelf nog nooit een KFC binnen geweest en ik denk ook niet dat ik dat op korte termijn zou overwegen. Alleen als mijn fijne baas mij morgen naar China zou muteren (good riddens), dan wordt mijn eerste culinaire stop de kipfrituur van KFC. Die eer heeft het bedrijf te danken aan twee Chinezen die me gisteren van mijn stoel bliezen. De heren Li en Chen vertelden een waanzinnig verhaal. In 2015 was KFC (toen al 23 jaar actief in China) een duf en verouderd merk. Een beetje de Lunch Garden of Subway van bij ons. Li en Chen vonden dat niet tof, vooral omdat er een hele generatie millennials was die de kippenwinkel achteloos voorbijliep. Oh ja, hoeveel millennials zijn er zo in China? Wel, goede vraag, de kater heeft het exacte cijfer weggespoeld, maar als je van alle Chinese millennialmeisjes en -jongens een land zou maken, dan zou het de vijfde grootste populatie op deze aardkloot zijn. Een pakje groter dan Rusland bijvoorbeeld. Niche is massa in China.
Maar we wijken af van het kippenvet. KFC dus, het voelde in China even oudbollig aan als de bebaarde man op het logo. Dus beslisten Li en Chen om zwaar te investeren in technologie en creativiteit. En dan begonnen ze met het oplijsten van een indrukwekkend areaal aan technologische hoogstandjes:

• Een volautomatische app waar je zo goed als alles mee kan doen. 110 miljoen gebruikers en 56 procent van de omzet passeert rechtstreeks via de app.
• Gezichtsherkenning voor klanten: gewoon binnenkomen in het restaurant, bestellen en betalen met een glimlach.
• Baidu, een Artificial Intelligence-robot waar je in alle Chinese dialecten tegen kan praten en die aan de hand van je gemoedsuitdrukking een aangepast menu voorstelt.
• Een extra KFC-level van een mega-populair Chinees computergame, dat jongeren alleen maar kunnen spelen in een KFC-restaurant.
• En veel meer zottigheden.

Ok, lijstjes in een column, het was niet mijn beste idee. Maar ik dacht: ik doe het gewoon, zoals die Chinezen dat doen. Want het was niet zozeer dat ik duizelde van de onwaarschijnlijke reeks innovaties, vooral de snelheid van implementatie zorgde voor een intense wake-up call. Die Li en Chen stonden daar, bescheiden maar vol energie en overtuiging op het podium en zeiden het alsof het niets was: ‘we bedachten dit en drie maanden later was het up en running in alle 5.000 kippenbraderijen’. Slik. En dan denk ik even na over hoe zoiets bij ons zou gaan, bij een groot Belgisch bedrijf bijvoorbeeld. Een innovatief idee moet al heel sterk zijn om maanden van reviews en budgetverschuivingen doorstaan, en als het idee dan als een eenzame superspermatozoïde toch het doel in zicht heeft, dan steken we hem wel in de diepvriezer voor bevruchting in 2019 of 2020. Maar in 2019 is er strategisch iets hoogdringends op de agenda gekomen waardoor het idee dan helaas toch moet sneuvelen. Of we parkeren het dan in een of andere schimmige interne start-up, waar het zachtjes een trage dood mag sterven. Ok, ik zeg het cru, maar dat is de droeve realiteit in veel grote ondernemingen, ook die waarvoor ik al gewerkt heb. Terwijl wij maandenlang palaveren, gaan die Chinezen aan een razend tempo door, zonder achterom te kijken. Ze doen gewoon, ze durven ook op hun bek gaan maar ze geloven dat het beter wordt. Hoog tijd voor een Chinese chicken wing!