Het mooie duo

Vertaalde artikels

Ze vonden elkaar in eenzelfde passie voor groei. Zij heeft haar studenten, hij heeft zijn collega’s. Het is een mooi duo, Barbara Claeys (directrice van ECS Brussel) en David Grunewald (ceo van JWT). En hun ideeën delen ze beiden met een heftigheid waarmee alleen een gepassioneerd mens spreekt.  - Astrid Jansen
Barbara Claeys David Grunewald
Is het de sector die jullie heeft samen gebracht ?
Barbara: Ja, ergens wel. Vroeger werkte ik bij Mediabrands en David had toen zijn eigen bureau, Troy, een klant van Initiative. Hij werkte alleen met Belgische teams, terwijl ik grote internationale accounts beheerde. Op een gegeven moment moesten we gaan pitchen bij dezelfde klant, NewTree. Het is dus chocolade…
David: …dat ons heeft samengebracht.
Barbara: Vanaf dan was het een beetje zoals Four Weddings and a Funeral. We kwamen elkaar geregeld tegen.
Heeft jullie professionele kennis invloed op jullie relatie en vice versa ?
Barbara: Voor mij wel, ja ! Door te werken op een school vervreemd je wat van de sector. Ik haal veel uit onze professionele sprekers, maar ook David verrijkt me met zijn heldere en visonaire visie op wat er op het veld gebeurt. Hij is een beetje zoals een mentor !
David: (sceptisch) Dat zeg je nu gewoon voor het interview…
Barbara: (enthousiast) Maar neen ! Zelfs al zijn we ook discreet over ons professionele leven… Je bent voor mij een inspiratiebron.
David: De academische wereld ligt hoe dan ook te ver van de realiteit, dus het is interessant om er voet aan de grond te hebben. Zowel via mijn activiteiten aan de ULB als via Barbara. Het stelt me in staat om talent en interessante stagiairs en sprekers te vinden met wie ik kan deelnemen aan jury’s of conferenties en cursussen kan delen.
Barbara Claeys David Grunewald
Zouden jullie elkaars werk kunnen doen ?
Barbara: Ik niet!
David: Ik wel! Ik geef al les. Het geeft betekenis aan mijn carrière. Het laat me toe om mijn kennis te delen, de evolutie van nieuwe generaties te zien, te structureren wat ik doe, op de hoogte te blijven en om mezelf in vraag te stellen. Ook de interatie met de studenten en hun visie op het vak en merken is erg verrijkend. Dus ja, ik zie mezelf misschien ooit wel een school openen, wanneer ik bezwijk onder de druk van het vak. Barbara: Ik zou nooit willen terugkeren naar die sector. Ik wil niet meer ten dienste staan van klanten. Ik zou het niet meer leuk vinden. « Ik heb mijn plicht gedaan ! » (lacht) Ik deed een stap opzij om in de business te blijven en gepassioneerde jongeren te begeleiden.
Wat houdt jullie gepassioneerd ?                                                                                                                                                                                                                                             
David: Ik wil al sinds mijn vijftiende in de reclame werken. Tijdens mijn studie en mijn carrière had ik het idee om ooit een bureau te leiden met een eigen persoonlijke touch. Het is een passie. En hoewel de tijden veranderen en het steeds moeilijker wordt, blijft het een geweldig en menselijk avontuur. Ondanks de stormen is het leuk om te zien hoe mensen met dezelfde energie actie ondernemen. Dat is een teken van passie. En het werkt stimulerend om jezelf opnieuw uit te vinden in plaats van altijd maar dezelfde formules toe te passen.
Barbara: Ik ben al gepassioneerd door het onderwijs van kleinsaf aan, maar vandaag is de energie van de studenten mijn drijvende kracht. Ik heb het geluk de flexibiliteit op mijn school te hebben om dingen in beweging te krijgen en het vermogen om mezelf voortdurend in vraag te stellen. Ik zou die flexibiliteit nergens anders hebben. Dat is het voordeel van een privéschool zoals MediaSchool. En de resultaten zijn er: een student een paar jaar na zijn afstuderen terug zien komen voor een tip of een simpele dankuwel… Zoveel return on investment is zeldzaam.
Jullie hebben beiden een belangrijke functie. Hoe gaan jullie om met die verantwoordelijkheid ?
David: Ah, maar we don’t care ! (lacht) Neen, serieus: er zijn drie dimensies aan mijn verantwoordelijkheid. Ten eerste ben ik manager van een Belgische entiteit die deel uitmaakt van een beurgenoteerde internationale groep. Ik ben verantwoordelijk voor reporting, PR, cost cutting… Het is niet hetgeen dat mij het meest fascineert, maar het is essentieel. Als zakelijk leider moet je het duurzaam maken, laten groeien en winst maken. Het blijft een bedrijf, zelfs al goochelen we met creativiteit. Ten slotte is de derde dimensie, degene die mij het meest aan het hart ligt, de menselijke dynamiek van het bedrijf. Ik moet ervoor zorgen dat de mensen met wie en voor wie ik werk kunnen bloeien, groeien en ontdekken. Ik wil hen eerder ondersteunen dan in hun plaats te schitteren. Barbara: Ik ben het helemaal met David eens wat betreft die derde dimensie! In het onderwijs zou het erg pretentieus zijn om te doen alsof je dingen wil veranderen. In een microkosmos van 250 studenten per jaar doe ik mijn werk zo goed als ik kan, anders. Ik wil voor inzetbaarheid zorgen, maar ik heb niet de ambitie om de onderwijssector radicaal te veranderen. Mijn ambitie is intiemer. Ik wil een revolutie teweegbrengen in de ervaring van mijn studenten ! En op zeven jaar tijd zie ik al een mooie evolutie. We laten ze hun passie ontdekken. Soms moeten we daarvoor tot aan de bodem. En ik doe het nooit voor mezelf, maar altijd vanuit het opzicht om een ander te doen groeien.
David: Je bent echt een mama voor je studenten…
Barbara: Dat is waar (lacht) ! Het is gek, maar de schoolpoort binnengaan, dat doet echt iets met mij.
David: Zullen we thuis dan maar de voordeur veranderen ?