Is bekendheid een bondgenoot in politieke communicatie?

Veel politieke partijen en bewegingen kunnen de verleiding niet weerstaan om bekende koppen aan te trekken, met het risico dat vorm het wint van inhoud. Toch lijken er gevallen te bestaan waarin de balans tussen bekendheid en de juiste expertise min of meer in evenwicht is.

Hij raakte verstrikt in een net en besefte – iets te laat – dat de partij hem waarschijnlijk alleen had opgeroepen om stemmen te ronselen. “De MR verwelkomde Marc Wilmots in de politiek voor zijn naam,” zegt Dave Sinardet, professor politieke wetenschappen aan de VUB en de UCLouvain Saint-Louis Brussel. “Mensen kozen voor hem dankzij zijn buitengewone internationale voetbalcarrière. Maar toen hij eenmaal gepromoveerd was tot senator – zonder enige politieke begeleiding of wat dan ook – besefte hij al snel dat hij zich niet zou kunnen uitspreken over onderwerpen waarin hij expertise heeft. Beslissingen over sport worden namelijk op communautair en niet op federaal niveau gemaakt. Uiteindelijk gaf hij zijn salaris aan verenigingen die sport promoten. Dat is bewonderenswaardig.”

“Het was pure marketing,” vervolgt Dave Sinardet. “En ook in andere landen bestaan er veel voorbeelden van zo’n aanpak. Zo was acteur Arnold Schwarzenegger van 2003 tot 2011 gouverneur van Californië. Maar toch blijft België het schoolvoorbeeld en dat heeft veel te maken met stemplicht. In ons land is het belangrijk om mensen te bereiken die absoluut geen interesse hebben voor politiek. Soms lukt het om hun belangstelling te wekken bepaalde persoonlijkheden in te zetten die ze kennen omdat ze actief zijn in andere gebieden.”

Niet dezelfde strijd

In België is er een heel duidelijke tweedeling tussen Vlaanderen en Wallonië. In Vlaanderen zijn de media fan van politieke figuren, terwijl dat in Wallonië veel minder het geval is. “Het is in Vlaanderen niet ongebruikelijk dat politici zich ontpoppen tot”Bekende Vlamingen” of BV’s. Dat is nochtans heel atypisch in Europa,” vervolgt Sinardet. “Het was Bert Anciaux die in de jaren negentig als eerste de registers van politiek en entertainment door elkaar haalde. Hij zette een trend die we ook vandaag nog kennen. Conner Rousseau was bijvoorbeeld verkleed als konijn in het televisieprogramma The Masked Singer. Niemand kan zich inbeelden dat Angela Merkel, Emmanuel Macron of een Franstalige Belgische politicus hetzelfde zouden doen. Ik denk dat de Vlaamse media zich wat terughoudender mogen opstellen.”

[...]

Lees het volledige artikel hier of in PUB Magazine