Nog een serie voor het slapengaan

We bekijken ze elke dag, in bed onder de lakens, alleen of met twee. Series van het societygenre als Ad Vitam, een Franse productie van Katia Raïs (Kelija Productions) zijn de favoriete metgezel van jongeren geworden. En wanneer het seizoen op zijn einde loopt, vloeien de traantjes even rijkelijk als bij een gebroken hart. -  Christina Alonso

Beladen met de Franse 18^e- (Pierre Choderlos de Laclos) en 19^e- (Stendhal, Gustave Flaubert, Émile Zola, Guy de Maupassant, Honoré de Balzac...) eeuwse literatuur, de Angelsaksische romantische werken van Jane Austen en Henry James en later het werk van Ian McEwan, Jonathan Dee, Jay McInnerney en J.G. Ballard wordt Katia Raïs, producent bij productielabel Kelija, als jongvolwassene verliefd op het werk van regisseurs als John Carpenter, Brian De Palma, Dario Argento en David Cronenberg.
Een dam tegen de spanning

Een cinemagenre dat doet huiveren… Net als de samenleving om ons heen. En over dit onderwerp houdt Katia Raïs geen blad voor de mond. Volgens de producente van Ad Vitam en Trepalium, dat ze voor Arte bedacht, « is het simpele feit dat we ons in het nieuws of in politieke toespraken focussen op jongeren, en dan vooral op hun leeftijd, om de gepleegde aanslagen van de afgelopen jaren te bespreken het bewijs (een onbewuste en ongezonde manier om het te zeggen) van de ontgoocheling die bestaat tussen volwassenen en jongeren. » Een wrok die niet nieuw is, voegt ze eraan  toe. « Ouders hebben het tegen hun kinderen altijd over teleurstelling, de niet-vervulling van het volwassen zijn. Over de overmaat van hoop in een ‘tweede kans’, die nu vervuld moet worden door het nageslacht. »
Het genre dat science-fiction opleverde zoals Soylent Green van Richard Fletcher en Planet of the Apes, een roman van Pierre Boulle verfilmd door Franklin James Schaffner. « Effectief en demonstratief, en altijd gaande over een samenleving die een bepaalde spanning ervaart. Het is ook geen toeval dat The Handmaid’s Tale (een serie van Hulu die sinds 2016 op het scherm speelt), geschreven in 1985 door Margaret Atwood, hier vandaag haar echo vindt, net zoals Ad Vitam dat gaat over het ongemak tussen jongeren en volwassen en Trepalium zich afvraagt hoe te leven, lief te hebben en kinderen groot te brengen in een wereld waar alleen de waarde van werken telt. »

« De makers van series of fictie, schrijvers en producenten zijn gevoelig voor de tijdsgeest, en dit alles is een cyclus, » vertelt Katia Raïs. Een cyclus waarin Kelija op volle snelheid draait, waarin het de successen en partnerships op één lijn brengt met Arte – « een opmerkelijke zender die zich waagt aan gedurfde avonturen, zonder garantie op succes » en waarin het vandaag werkt aan Sine Ameore, en uchronie [fictieve reconstructie die de feiten beschrijft zoals die zich mogelijk hebben voorgedaan, nvdr.] over de relaties tussen mannen en vrouwen. Een maatschappelijk feit dat voor Katia Raïs niets nieuws is: « Wanneer het slecht gaat met de consumptiemaatschappij maken we er elders in tijd of ruimte entertainment van. In Sine Amore zijn vrouwen geen slachtoffers en mannen geen beulen. » Maar, zegt ze met een frisse blik op de serie, « Ad Vitam stelt de kijker in staat om zichzelf te herkennen in de verbondenheid tussen het meisje, Christa, en de oudere Mr. Darius. Want wat overblijft en betekenis geeft is de overdracht tussen generaties. »
In crescendo
Series worden voor spelers in de sector hun belangrijkste kaart. Arte, Canal+ en France TV aan de ene kant, die beginnen met het produceren van content voor verkoop aan buitenlandse platforms of omroepen. De grote winnaars HBO, Orange, Netflix, OCS en Amazon aan de andere kant, die vechten om meesterwerken van prestigieuze acteurs en de meest internationaal bekende regisseurs. Met 3,5 miljoen abonnees in Frankrijk op vier jaar tijd strikt Netflix een jong publiek, en dankzij het abonnementensysteem kunnen de weergaven worden vermenigvuldigd (een tot vier profielen zijn mogelijk met één abonnement) en geraakt ook de omgeving sneller overtuigd.
Onder de series die op het platform staan: enkele gouden producties voor jonge en oudere tieners die behoefte hebben aan avontuur. La casa de papel vertelt het verhaal van zeven jonge mensen die om verschillende redenen niets te verliezen hebben en worden gespot door een mentor (‘El Profesor’) om de overval van de eeuw uit te voeren… Het eerste seizoen van Álex Pina werd uitgezonden in december 2017, het tweede volgende in april 2018 en kon meer dan 17 miljoen fans achter zich scharen. Een onverwacht succes voor een serie die op Antena 3 ‘slechts’ 2,3 miljoen kijkers wist te lokken. Zonder enige promotie, dankzij de mond-tot-mondreclame en de rage die op sociale netwerken kan worden geproduceerd, verleidt La casa de papel vooral een vrouwelijk publiek (66%) en 15-24-jarigen, die 41% van de abonnees vertegenwoordigen. En zo is het de meest bekeken niet-Engelstalige serie op Netflix.
Serie, I love you

Thirteen reasons why (Netflix), niet aanbevolen voor jongeren onder de 16 in Frankrijk en onder de 17 in de Verenigde Staten, vertelt dan weer het verhaal over de zelfmoord van een jong meisje en de 13 vrienden zij verantwoordelijk stelt voor haar wanhoopsdaad. Ook de Franse thrillerreeks Le Bureau des Légendes van Éric Rochant en zijn visie op de DGSE (Direction Générale De La Sécurité Extérieure), te zien op Canal+, wist miljoenen 18-30-jarigen achter de buis, tablet of andere schermen te kluisteren. Game of Thrones (HBO) doet het dan weer goed bij 30-jarigen van over de hele wereld. Het zijn series die meestal worden in bed worden verslonden door 18-34-jarigen, waarvan 74% graag elke dag zijn dosis krijgt.
De studie #MoiJeune, gevoerd door het dagblad 20Minutes, leert ons dat diezelfde kijkers zich zelfs verdrietig voelen aan het einde van een serie. Sommigen voelen zelfs hetzelfde verdriet als bij een gebroken hart! « Als je een langspeelfilm bekijkt, breng je slechts anderhalf uur door met de personages en verhaallijn, » legt François Tron uit, voormalig directeur fictie van France2 en baas van de RTBF. « Een serie daarentegen begint deel uit te maken van je leven, elke dag, en in de personages herken je jezelf of vind je nieuwe vrienden. Kortom, een serie proeft naar eeuwigheid die je nooit wil verlaten. » De RTBF lonkt dus ook naar de internationale markt. « Na La Trêve, dat we in 42 landen hebben verkocht, willen we de Belgium touch naar Europa brengen met Unité 42. » Wie had dat ooit gedacht?