Matthias is van iedereen

Gudrun Burie

Communiceren met de media, dat is al een twintigtal jaar een niet onbelangrijk deel van mijn job. Je zou denken dat met de media wel te praten valt, omdat communicatie uiteinde-lijk hun corebusiness is. De laatste jaren is die job echter snel veranderd. Nieuws is voor velen gratis te rapen en de traditi- onele beheerders van de nieuwsgaring staan onder een snel toenemende druk. Waar ik vroeger moest communiceren, moet ik nu bemiddelen. Niet simpel, want sommige partijen lijken onverzoenbaar.

Neem nu laatst, toen ik als persagente van onder meer ‘Le Fidèle’ en ‘Tabula rasa’ afspraken trachtte te maken met de media die allemaal een exclusief verhaal wilden met Matthias Schoenaerts en Veerle Baetens. Iedereen wilde hen zo lang mogelijk, zo veel mogelijk en liefst helemaal voor hen alleen. Allemaal hadden ze moordende deadlines en wilden ze spannende scoops. Heel begrijpelijk, want al beseffen ze het zelf niet altijd, ze leveren een vermoeiende strijd met die media die qua karakter veel socialer zijn omdat ze de lezer en de kijker altijd meer kunnen bieden. Nog meer dan vroeger zoeken journalisten allemaal naar een originele lifestyle-insteek. Maar anders dan anders is al snel geschift. Ik ben absoluut voorstander van minder eenheidsworst, maar evengoed ben ik aanhanger van meer inhoud. Helaas is inhoud in de hogedruk- pan waarin de media tegenwoordig koken, het eerste wat weg- smelt. Bovendien wordt ook de strijd om niet alleen de eerste maar ook de enige te zijn, wars van elke actuele kapstok, dezer dagen alsmaar harder gestreden. Het vergt dan ook best wel enig geduld en diplomatie om ieders honger te stillen, terwijl je slechts beperkte porties Matthias Schoenaerts en Veerle Bae- tens uit te delen hebt. Want achter de sterren zitten mensen die zich niet willen laten opvreten. Jawel, onze vedetten zijn sterren geworden. Groter dan het gewone leven. En ze moeten zuinig zijn op zichzelf, willen ze nog een leven hebben. Ook daar dient rekening mee gehouden te worden. En intussen stoomt de machine voortdurend harder. Iedereen vraagt zich af : waar ligt de grens? Zelf stel ik me die vraag keer op keer. Wie onder druk staat zet de andere onder druk. Als persagent merk ik dat ook ik alsmaar meer moet persen en alsmaar meer agent word. Waar eindigt het? Met een knuppel? Om zij die vinden dat Matthias van iedereen is op afstand te houden?