Menselijk plannen

Onlangs las ik een artikel op een nieuwssite. Een videoreclame startte, met dank aan de autoplay. Met het geluid aan was er geen kans om te ontsnappen. Mijn ogen sprongen onmiddellijk van de tekst naar het beeld. Een hamburger dook op, met zijn puur rundvlees, zijn gesmolten kaas, zijn zacht broodje: de gebruikelijke beloftes die ons moeten doen watertanden. Tot daar zat alles prima. Maar de reclame verscheen in een artikel over de situatie in Madaya. Madaya? U weet wel, de Syrische stad bij Damascus die al maanden was belegerd door de troepen van Bashar al-Assad, waardoor de inwoners er stierven... van de honger. In datzelfde verband deden foto's van graatmagere kinderen overigens ook al de ronde op sociale media. Het was pijnlijk om net een hamburger te zien te midden van zoveel menselijk leed.

Wiens fout is dit? Geautomatiseerde systemen plaatsen de reclameboodschappen op basis van sleutelwoorden en zijn daarmee zeker verantwoordelijk. Honger/eten, het is een gemakkelijke associatie voor een robot. Maar zouden de regies niet een (zorgvuldige) menselijke controle moeten garanderen vooraleer dergelijke boodschappen online te zetten? Doen ze dat? Aha... En de uitgevers? Zouden zij niet beter zo'n gevoelige context ondubbelzinnig aanduiden? En deze formats in zulke omstandigheden beter niét aanbieden? Hoe dan ook, wat voor reclame zou wél in zo'n nieuws passen?

Dit is niet de eerste uitschuiver in haar soort. Videoreclame voor een biermerk vierde de kunst van het feesten in artikels over de aanslag op de Bataclan. Daarnaast zijn er vast nog veel meer voorbeelden – minder recente of minder evidente. Maar net daarom: als iedereen dit weet én gezien de mogelijkheden van de digitale wereld – is het dan niet hoog tijd voor een oplossing? Het is een kwestie van respect voor het publiek – voor al die lieve consumenten – en voor de adverteerders, die hun merken stellig niet graag zien opduiken in zo'n context.