Shit heeft de toekomst!

Sommigen zeggen dat 2020 hen is ontstolen. Dat dit jaar niet zal hebben bestaan. Maar onthouden we van 2020 niet enkele straffe dingen? De moord - racistisch, beschamend, gewelddadig, schokkend - op George Floyd is toch echt gebeurd? Verre van mij om de stemming te verpesten. Het is gewoon zo dat 2020 me geleerd heeft dingen te bij hun naam te noemen. Fouten te aanvaarden, ze in het gezicht te kijken en er stront van te maken die tot mest kan worden verwerkt. Dat is wat de BBC deed in juni van dit zogenaamd gestolen jaar. De Britse publieke omroep heeft een "Creative Commitment to Diversity" ingevoerd, waarbij het bedrijf £100 miljoen (of €124 miljoen) zal besteden aan diverse en inclusieve inhoud. Dit is niet alleen deugdzaam, maar ook vruchtbaar! Het is duidelijk dat met meer diversiteit, door een verandering van de aanpak, door de inhoud meer af te stemmen op wat het publiek wil, de zender een zeer goede kans heeft om daar financieel aan uit te geraken. Inclusieve communicatie gaat niet over het tonen van gekleurde mensen, brandweermannen met een beperking of vrouwelijke garagehouders. Verandering moet aan de bron gebeuren: diversiteit in de teams die beslissingen nemen. (Heeft u, die deze regels leest, die macht niet? Blijf dus vragen stellen.)

Diversiteit moet je niet ‘doen’, je moet dat ‘zijn’. Kenzo, bijvoorbeeld, ging voor zijn lente-zomer 2017 collectie verder dan alleen het benadrukken van zwarte modellen. Het merk toerde in Nigeria met een crew bestaande uit Nigerianen, en de clip brengt de Nigeriaanse cultuur onder de aandacht. Als de bedoeling echt is en als je niet probeert om diversiteit als een trend te 'maken' of om aan quota's te voldoen, als je de wereld vandaag de dag alleen maar een spiegel wilt voorhouden, dan zal het resultaat op een natuurlijke manier de diversiteit weerspiegelen waar we het in dit nummer over hebben. Oprecht en verantwoordelijk zijn is ervoor zorgen dat het geen onderwerp meer is en dat de inhoud niet alleen betrekking heeft op de zichtbare aspecten van identiteiten. Feminisme, racisme, homofobie, vooroordelen tegen mensen met een beperking of sociale klassen en ga maar door. Laten we niet naar aparte oplossingen zoeken. Laten we een gemeenschappelijke basis opbouwen, laten we kijken naar hoe we systemen creëren, dit gewicht dragen en het bestaande veranderen. Want zonder alles in vraag te stellen blijft onze communicatie dode letter.

Astrid Jansen

Journalist