Op hetzelfde spoor

Hercule Poirot kende ‘m als geen ander: de mytische Oriënt-Express. Anne Ruwet en Thibaut Roland, trouwe schermgezichten bij RTL en RTBF, bezochten de mytische trein tijdens diens eigen expo in Train World, het Belgisch treinmuseum van de NMBS, gelegen in en aan het station van Schaarbeek. PUB stapte mee aan boord en interviewde het jonge koppel. - Marie Colard

Hoe zouden jullie elkaar omschrijven, professioneel gezien dan?

Thibaut Roland: Anne is een bekend gezicht in de Belgische sportwereld. Ze is gepassioneerd en is een van de besten in haar vak. Ze heeft bovendien van alle mogelijke media-ervaringen in het voetbal geproefd en heeft zowel lokale competities als nationale competities gecoverd. Tegenwoordig doet ze dat voor Champions League. Ik zaar carrière omschrijven als een mix van ‘nabijheid en events’.

Anne Ruwet: Thibaut omschrijven is iets moeilijker. Hij heeft veel facetten en verschillende diploma’s. Hij is radiopresentator voor RTBF en heeft een programma op LN24. Sinds kort heeft hij meer evenwicht gevonden in zijn werk. Hij heeft nog nooit zoveel gewerkt als vandaag, maar is terwijl ook nog nooit zo hard gegroeid.

T.R: (lacht) Lees: ik klaagde meer toen ik minder werkte. Ik ben meer zoekende, Anne heeft altijd al geweten wat ze wilde doen.

A.R: Dat is ook je kracht. Je bent net als een kameleon. Hij is veelzijdig, maar altijd even professioneel en competent.

Het moet niet gemakkelijk zijn om voor concurrerende zenders te werken…

T.R: Bwa, het zijn twee verschillende speelvelden, onze uitzendingen ook niet vergelijkbaar… Journalisten gaan ook heel amicaal met elkaar om, we zijn als het ware bondgenoten. We verdedigen hetzelfde type consumptie. 

A.R: We zitten inderdaad in hetzelfde schuitje. We zijn ook niet te trots om de verdiensten van elkaars zender te zien…

Sinds september presenteert Thibaut ‘C’est direct’ op LN24. Vanwaar die nieuwe uitdaging ?

T.R: Ik verveel me snel. Die voorliefde voor politiek en actualiteit was er trouwens al lang.  Maar ik ben heel blij dat ik de uitdaging aangegaan ben. Hoe langer het duurt, hoe beter. En mocht het morgen stoppen: “tant pis”!

A.R: Thibaut leeft van dag tot dag en geeft zich telkens voor de volle 100%. Dat is belangrijk in ons beroep, want bij elke nieuwe uitzending moet de teller op 0 staan. 

De tv-wereld is een veeleisend. Kijken jullie soms naar elkaars uitzendingen? En beoordelen jullie ze vervolgens?

A.R: Ik kijk altijd met veel plezier naar Thibauts uitzendingen. Ik had zijn première op LN24 voor geen geld van de wereld willen missen. Ik volg ze met veel aandacht en natuurlijk hebben we het er nadien over. Vaak met fonkelingen in mijn ogen. Hij maakt veel indruk op me.

T.R: (lacht) Zijn we het er over eens dat ze niet echt objectief is?

A.R: Maar neen! Ik weet net hoe het vak eruit ziet, hoe het voelt om een liveshow te presenteren, en waardeer daarom enorm wat je doet. We schudden het niet allemaal uit onze mouw (lacht). Thibaut gaat ook heel goed om met commentaar en eventuele kritiek. We zeggen enkel constructieve en concrete dingen tegen elkaar. We steunen elkaar.

Hoe proberen jullie het evenwicht te bewaren tussen werk en privé?

T.R: Er kruipt veel passie in ons werk, vanzelfsprekend dus dat die gesprekken boven tafel komen. Maar wij vinden dat prima, die uitwisseling inspireert ons. Vooral omdat we allebei geïnteresseerd zijn in sport, nieuws, politiek…

Willen jullie ooit nog samenwerken?

A.R: Niet echt, het evenwicht zit goed zo. Ik denk dat dat ons als koppel enkel stress zou bezorgen. En het zou ook een beetje voyeuristisch zijn, neen?

Hoe voelt het om als vrouw een van de bekendste voetbalgezichten te zijn?

A.R: Ik ben altijd al gek geweest op voetbal. Ik heb ook niet te klagen van mijn mannelijke collega’s. We delen dezelfde passie en kunnen het er uren over hebben. Ik heb mezelf trouwens bewezen zonder treden van de ladder over te slaan. Ik heb mijn plaats verdiend.

T.R: Vrouwen leggen zichzelf vaak veel druk op in de sportwereld, omdat ze weten dat ze extra voorzichtig moeten zijn. Een vergissing in naam of nummer heeft de carrière van een mannelijke sportjournalist nog nooit in gevaar gebracht. Gelukkig is er veel aan het veranderen en beginnen er ook meer andere vrouwelijke sportjournalisten op te komen.

A.R: Ja, het risico als vrouw is inderdaad om een fout te maken en dat nadien te moeten blijven meedragen. Starten op een lokale zender geeft je daarom meer speelruimte. En iedere dag leer je bij. Het is belangrijk om een band op te bouwen met de voetbalfans achter hun tv. Dat is het voordeel van lokale televisie.

We zitten momenteel in een treinwagon. Wat betekent reizen met de trein voor jullie?

T.R: Er zijn echte uitdagingen op het gebied van mobiliteit. Ik wil mobiliteit in mijn dagelijkse leven echt opnieuw definiëren. En toch. Hoewel ik de urgentie ervan inzie, is dat tot op heden nog niet echt gelukt. We zoeken vaak naar excuses, maar we moeten echt beginnen nadenken. Zowel collectief als individueel.

A.R: Voor mij staan treinreizen synoniem aan vakantie. Ik moet spontaan aan de trein van Genève naar Martigny denken. Die prachtige landschappen met meren… Ik heb er een magisch, bijna romantisch beeld van. Een beeld dat ik nog steeds moeilijk vind om te associëren met mijn dagelijkse leven.

T.R: Onze relatie met de trein is een beetje zoals de bagage die we rondzeulen. Anne en ik associëren het met vakantie. Ikzelf herinner me treinreizen met de scouts waarbij we op elkaar gepropt zaten… Iets minder romantisch (lacht).

A.R: In deze trein maken we een kleine reis door onze geschiedenis. Ik zie ons als twee treinwagons die zich aan elkaar vastgehangen hebben om samen hun reis voort te zetten.