Verslag van een geannuleerde studiereis (4)

10:00u. We worden verwacht. We knosselen het bureau binnen. Verlangen al naar de topkwali- teit-koffie die coole dure Advertising Agencies altijd aanbieden. Speculoos is nog afwachten. 8hours@JUNG von MATT/Vienna_Längenfeldgasse 27/B/3, 1120 Wien op het programma vandaag. De studenten StudioAdvertising zullen de hele dag meedraaien op een briefing, gegeven door de strategic planner, opgevolgd door account executive en creative director. Ze zullen pizza eten onder het middaguur, te veel frisdrank tot zich nemen om te hydrateren, de lentelucht niet proeven, presen- teren aan toppers in het vak, fuiven, de laatste keer op rij.

De realiteit is 0 (zero) hours@Meet_thuis. De studenten leveren een One Minute Case Movie in op vrijdag @8 PM. Het is vandaag alle hens aan dek om deze klus te klaren van thuis uit waar het klokje tikt.Studenten verdelen taken. Storytelling, typeface, timing, sound, voice, editing, montage, grading, design : zoveel disciplines, 4 studenten/team.
Constant keuzes maken. Dat kan doorwegen op de moraal van het team. Tot hier toe is iedereen attent voor zijn companen. Het betreft laatstejaarsstudenten, we zien dikwijls een positieve evolutie. Van groen naar donkerblauw. Nu al krakken.
De studenten kennen mekaar niet goed. Ze zijn random en shufflegewijs bij elkaar gezet, studio-over- schrijdend. Iedereen is gevoelig voor de kracht, kunde en doorzetting van zijn teamgenoten, het is cruciaal. Dat weten zij.
Ook het besef dat dit hun laatste schoolgroepswerk is, zorgt ervoor dat ze het op een elegante manier willen afronden. Er is één team dat heeft afgesproken dat, aangezien zij niet op reis kunnen, zij wel zoveel mogelijk plezier gingen maken tijdens de opdracht. Het andere docententeam zegt dat het hen gelukt is 🙂

Het discussiëren onderling is een andere skill. Het zich verdedigen, het appreciëren van de voorstellen van de medestudent, het laten evolueren van een concept door erover te praten.
Dit is ook een waarheid: de studenten worden mondiger met de jaren.
Zoveel werk te verzetten gedurende deze voorlaatste dag, het is niet uit te drukken in Kg. Amper tijd om een hap te eten, de tijd die raast zoals dat in een jeugdig leven gebeurt, de nacht waarin het bed onbeslapen blijft.

De docenten zijn ook thuis. Geen contact (zero) met hun studenten, dat staat zo in de Timetable. Zij fietsen. Rijden door een zonnig trillend landschap. Lopen lange afstand, er is tijd en ruimte. Spelen golf op hun pelouse. Ze voelen de lente in hun levende lijven, ze moeten niet op hun iPhone kijken om te zien hoeveel graden het buiten is. Zij lezen, na de kranten te hebben doorgenomen, reisromans, filosofische romans, biografieën en fantastisch vertellingen. Die vertellen ze ’s avonds aan tafel opnieuw. Geen verhalen over studenten, neen, die zijn hard aan het werk, op weg naar voltooiing.