Vlinders en thrillers

Media / News

Sommige verhalen vallen niet in een paar inleidende regels samen te vatten. Maar als we er dan toch een gooi naar moeten doen: detectiveboek ‘La trajectoire du papillon’ is een liefdesverhaal. Auteur Patrick Parmentier is met zijn vijfde roman alvast niet aan zijn proefstuk toe. 

PUB: ‘La trajectoire du papillon’ is een heel intiem boek…

Patrick Parmentier: Een detectiveboek intiem noemen is op z’n zachtst gezegd lief uitgedrukt. Maar je hebt gelijk. Het is een detectiveboek, maar eerst en vooral een roman. Het hele detectiveverhaal is een deel van het verhaal dat standhoudt omdat je de rest wil weten… Tegelijkertijd zorgt het ook voor een heel menselijke kant, een die over gevoelens praat, over dingen die ons doen huiveren.

PUB: Zit er iets van jezelf in het boek?

Patrick Parmentier: Het voordeel van een boek is dat je er een held in kan zijn. Ik weet niet hoe ik tijdens de oorlog zou gehandeld hebben, maar ik zou, vrees ik, waarschijnlijk monsterlijk laf geweest zijn… Ik weet het niet. In een boek schrijf je wat je wil. Waar ik wel zeker van ben, is dat ieder van ons evolueert en dat wat we ervaren ons op de een of andere manier doet evolueren naar een betere versie van onszelf, van ons vermogen om te overleven of goed te leven. Mijn personages evolueren toch: Sergio, de inspecteur, de geliefden… Zelfs uit negatieve ervaringen kan je positieve lessen trekken.

PUB: Het is nochtans een heel optimistisch boek, helemaal geen zwarte thriller.

Patrick Parmentier: Ik schrijf heel onbewust en ik leg mijn personages niets op. Ze hebben het recht om schurken te zijn, om van gedacht te veranderen, enz. Ze doen dingen die ik nooit zou doen. Maar ik heb het er soms moeilijk mee om ze slecht te maken. Ik zal altijd hun mooiste eigenschap naar voren brengen, hoe afschuwelijk ze ook zijn.

[...] LEES HET VOLLEDIGE ARTIKEL IN PUB MAGAZINE